Srblji označava plural izraza Srbljanin
“Srbljem” je sinonim za Srbiju i označava zemlju i narod koji u njoj živi. Stefan Dušan je bio, pored ostalog, car “Srbljem” kao i njegov nasljednik Uroš
Tvrtko I Kotromanić je takođe uzeo tu titulu nakon što je preuzeo vlast nad većim delom Raške.
Prema Vikipediji:
Termin Srbijanci je vjerojatno nastao u jeziku Srba prečana, koji žive van Srbije, da bi se mogla odrediti geografska pripadnost. Izrazi Srbijanac i srbijanski postoje odavno, i nalaze se u mnogim rečnicima, uključujući Rječnik Vuka Stefanovića Karadžića iz 1818. g. gde stoji:
- Srbijanac – čovjek iz Srbije,
- srbijanski – koji je iz Srbije.
Rečnik Matice srpske takođe sadrži ovu odrednicu a hrvatski jezikoslovac Vatroslav Rožić piše još i
Čovjeku iz Srbije velimo: Srbijanac, što ne će biti čisto narodnoga postanja, i ako se tako općeno govori i piše; bilo bi možda bolje: Srbijac ili Srbljanin (s nast. janin); u narodnim pjesmama nahodi se pluralni oblik Srblji (genet. Srbalja); mjesto: Srbijac, Srbljanin nije dobro reći: Srbin, jer je to narodno ime i ne znači čovjeka iz kraljevine Srbije.
Na ovu temu objavljene su dve studije profesora Miroslava Nikolića i pokojnog Egona Feketea, u kojima je detaljno objašnjeno kako je do podele došlo.
"Umesto prideva srpski može se upotrebiti i pridev srbijanski. Prvi ima šire značenje i nacionalnu konotaciju, dok se u drugom slučaju radi o teritorijalnom određenju pa se pridev srbijanski vezuje za Srbiju. Kao što svi Srbi nisu Srbijanci tako ni svi Srbijanci (građani Srbije) nisu Srbi", govorio je dr Fekete.
Jedan od retkih primera gde su na jednom mestu i Srbijanci i Bosanci, pa čak i Hrvaćani su čuveni stihovi Branka Radičevića iz "Đačkog rastanka":
Brže, braćo, amo, amo,
Da se skupa poigramo!
Srbijanče, ognju zivi,
Ko se tebi još ne divi!
Hrvaćane, ne od lane,
Od uvek si ti bez mane!
Oj Bosanče, stara slavo,
Tvrdo srce, tvrda glavo,
Tvrd si kao kremen kamen
Gde stanuje živi plamen!
